Will work for food

Ο Γιαν σύρθηκε πάλι μέσα στην κούτα του. Σήμερα θα ήταν μία πολύ κρύα μέρα. Φαινόταν. Ο αέρας λυσσομανούσε και ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από μία ατέλειωτη σειρά από δυσοίωνα σύννεφα. Σκέφτηκε με λαιμαργία το μεσημεριανό συσσίτιο. Σίγουρα θα είχε πάλι κολοκυθόζουμο αλλά πεινούσε τόσο πολύ που ένιωθε από τώρα τη γεύση του καυτού υγρού στον ουρανίσκο του και το στόμα του γέμισε σάλια. Και ήταν ακόμα πρωί. 

Ξαναέβγαλε διστακτικά το κεφάλι έξω από το χαρτόκουτό του. Όλο το βρώμικο στενό έβριθε από ανθρώπινες παρουσίες και τα χάρτινα σπίτια τους. Ας είναι καλά ο δήμος που τους προμήθευε κάθε εβδομάδα με καινούργιες, σκέφτηκε ο Γιαν. Πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας του διέθετε μόνο τέτοιες "ανακυκλώσιμες" κατοικίες. Η οικονομική κρίση είχε περάσει σαν αδηφάγο σμήνος από πεινασμένες ακρίδες κατασπαράσσοντας ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.

Ξαναμπήκε αναστενάζοντας στην "οικία" του. Για μια ακόμα φορά θυμήθηκε τη ζωή του πριν την κρίση, τότε που το μέλλον του φαινόταν πολλά υποσχόμενο και η καθημερινότητά του αποτελούνταν από παροχές που τώρα πλέον προορίζονταν μόνο για το 1% του πληθυσμού, την ανώτερη κοινωνικοοικονομική τάξη. Κάποτε είχε το προνόμιο να εργάζεται σε μία σταθερή δουλειά, να μένει σε μία γκαρσονιέρα, να είναι ο περήφανος ιδιοκτήτης ενός μικρού αυτοκινήτου, να βγαίνει για ποτό με τους φίλους μία φορά την εβδομάδα, σε ιδιαίτερες περιστάσεις μπορεί και δύο. Ναι, η ζωή κάποτε ήταν πολύ όμορφη. Αλλά είχε περάσει τόσος χρόνος από τότε που συχνά αναρωτιόταν μήπως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση που την αναμασούσε προκειμένου να διατηρήσει τα λογικά του. Τα λογικά του που μέρα με την ημέρα έβλεπε σταδιακά να τον εγκαταλείπουν.

Ήχος βημάτων ακούστηκε απέξω. Το εξασκημένο πλέον στους ήχους του δρόμου αυτί του Γιαν κατάλαβε πως είναι ήχος από καλά παπούτσια που πατούσαν με σταθερότητα τη χιλιοφαγωμένη άσφαλτο, έναν από τους "χώρους φιλοξενίας" των εκατομύρια αστέγων της χώρας.

Τα βήματα σταμάτησαν ακριβώς απέξω από την κούτα του. Ο Γιαν άρχισε να τρέμει. Ποιος ήταν και τι να ήθελε; Δεν είχε ενοχλήσει κανέναν.  Το χαρτόκουτό και η γωνία που καταλάμβανε στο ανήλιαγο στενό που στοιβάζονταν αυτός και άλλα είκοσι άτομα, διέθετε επίσημη άδεια από τον δήμο και ήταν καταχωρημένα στους δημόσιους καταλόγους. Ήταν καθόλα νόμιμος!

"Γιαν, Γιαν Ηλιάδη!" , ακούστηκε μία μπάσα φωνή πάνω από το χάρτινο σπιτάκι του. "Είσαι εδώ;" Ο Γιαν έβγαλε το κεφάλι του έξω και σήκωσε διστακτικά και φοβισμένα σιγά σιγά το βλέμμα προς τα επάνω. Δεν ήθελε φασαρίες. Ήταν ένας φιλήσυχος πολίτης και πάντα σεβόταν τους νόμους. Μπροστά του στεκόταν ένας καλοντυμένος τύπος με ακριβό κουστούμι, μαύρα γυαλιά ηλίου και καπέλο. Ήταν ένας από τα "αφεντικά" . "Αφεντικά" οι άστεγοι αποκαλούσαν τους κουστουμαρισμένους ελάχιστους εργαζόμενους που είχαν απομείνει στη χώρα και οι οποίοι απολάμβαναν προνόμια όπως στέγαση, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τηλέφωνο, ακόμα και πρόσβαση στο διαδίκτυο.

"Εγώ είμαι", απάντησε με τρεμάμενη φωνή. "Σε τι θα μπορούσα να σας βοηθήσω; Δεν έχω κάνει τίποτα εγώ. Είμαι νομοταγής πολίτης!".
"Μη φοβάσαι, Γιαν. Δεν ήρθα για κάτι κακό. Τουναντίον!" απάντησε με στόμφο ο περιποιημένος άντρας που επιπροσθέτως μύριζε και ακριβή κολώνια. "Ο δήμος μου έδωσε τα στοιχεία κάποιων φιλοξενούμενων στα προσωρινά αυτά καταλύματα που σας προσφέρονται". Έβγαλε τα γυαλιά και χαμήλωσε το βλέμμα επάνω στον Γιαν που τον κοιτούσε όλο δέος ο μισός ακόμα μέσα στο χαρτόκουτο. "Έχω κάτι σημαντικό να σου ανακοινώσω, Γιαν. Επιστρέφει στη χώρα η ανάπτυξη. Σημαντικές εταιρίες θεωρούν πως υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για κέρδος και έρχονται εδώ για να ιδρύσουν παραρτήματα. Και αυτό σημαίνει νέες θέσεις εργασίας. Επιτέλους, βγαίνουμε από τα χρόνια της κρίσης!" Ο Γιαν ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Ήταν άραγε δυνατόν; Η οικονομία βρισκόταν σε διαδικασία ανάκαμψης επιτέλους; 

Το αφεντικό συνέχισε με δυνατή καθαρή φωνή κάνοντας ακόμα κάποια κεφάλια να προβάλουν από τα αυτοσχέδια σπίτια τους. "Γιαν Ηλιάδη, είσαι ένας από τους τυχερούς που επιλέγησαν για να στελεχώσουν το εργατικό δυναμικό που θα πρωτοστατήσει στη νέα αυτή ευκαιρία που μας παρουσιάζεται. Από τα κεντρικά του δήμου μου είπαν πως η προηγούμενή σου εργασία ήταν μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Και είναι ότι ακριβώς χρειαζόμαστε για τις νέες εγκαταστάσεις που θα αναμένεται να λειτουργήσουν εντός των επομένων μηνων. Η εταιρεία που εκπροσωπώ θα διαθέτει πληθώρα ηλεκτρονικών υπολογιστών και χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μπορούν να παρακολουθούν τα υπολογιστικά μας συστήματα και να ελέγχουν τη σωστή λειτουργία τους".

Ο Γιαν είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσε να πιστέψει στην καλή του την τύχη. Σύρθηκε λίγο περισσότερο έξω από το χαρτόκουτο. Ένιωσε τη φωνή του να τρέμει καθώς ρωτούσε τον όρθιο καλοντυμένο άντρα: "Αλήθεια τα λέτε όλα αυτά; Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο!"

"Κι όμως, Γιαν" ανταπάντησε αμέσως το αφεντικό. "Πίστεψέ το. Η εταιρεία μου θα προσλάβει για αρχή πενήντα μηχανικούς. Είσαι ένας από τους τυχερούς που επελέγησαν. Θα εργάζεσαι σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις. Μετά το πέρας του δωδεκαώρου σου θα έχεις το δικό σου κρεβάτι σε έναν άνετο κοιτώνα των οκτώ ατόμων για να μπορείς να ξεκουραστείς. Φαντάσου πως κάθε όροφος διαθέτει και την δική του τουαλέτα! Η σύμβασή σας προβλέπει και σίτιση από την ίδια την εταιρεία! Μέχρι και ασύρματο ίντερνετ! Ανά δύο ορόφους θα έχετε ένα τερματικό για να μπορείτε να πλοηγείστε στον κόσμο του διαδικτύου κατά τη διάρκεια του ελεύθερού σας χρόνου. Και το καλύτερο είναι πως αν όλα πάνε καλά και η επιχείρηση αναπτυχθεί, όπως όλα δείχνουν, μετά από τρία χρόνια θα έχετε και μισθό! Όχι βέβαια στο ύψος που πέρνατε πριν την κρίση" , βιάστηκε να προσθέσει, "αλλά απόλυτα αξιοπρεπή με βάση τις σημερινές συνθήκες".

Ο Γιαν είχε βγει εντελώς τώρα από την κούτα και τόλμησε να σηκωθεί σιγά σιγά παραμένοντας όμως σκυφτός για να μην προσβάλει το "αφεντικό" με το να είναι στο ίδιο ύψος με αυτόν. "Τι χρειάζεται να κάνω εγώ;" ρώτησε ψιθυριστά μην τολμώντας ακόμα να πιστέψει αυτό το απίστευτο γύρισμα της τύχης. Ένιωθε πως ονειρευόταν και θα ξυπνούσε πάλι στον εφιάλτη του ανήλιαγου στενού και του μουλιασμένου του χαρτόκουτου.

"Τίποτα δε χρειάζεται. Πάρε ότι υπάρχοντα έχεις και πάμε να υπογράψεις στους καταλόγους του δήμου πως φεύγεις από εδώ και ξεκινάς σήμερα κιόλας εκπαίδευση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας μας". Η φωνή του κομψού άντρα ήχησε σαν αγγελική μελωδία στα αυτιά του Γιαν. Μάζεψε τα λιγοστά του υπάρχοντα βιαστικά και ακολούθησε το "αφεντικό". Από τα γύρω χαρτόκουτα οι άλλοι "κάτοικοι" είχαν βγει όλοι και παρατηρούσαν σιωπηλοί την καλή τύχη του "συγκατοίκου" τους, οι περισσότεροι με μία έκφραση άφατης ζήλιας χαραγμένη στα χαρακτηριστικά τους.

-----Η ιστορία και οι πρωταγωνιστές ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Ή μήπως όχι;-----

Ροδούλα, όπως λέμε τροφαντό ρόδο

Η Ροδούλα στάθηκε γυμνή μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη της κρεβατοκάμαράς της και κοίταξε με περηφάνεια τις πτυχώσεις σάρκας που κάλυπταν ολόκληρο το σώμα της. Γύρισε την πλάτη και θαύμασε πάνω από τον ώμο της τα πληθωρικά της καπούλια έτσι όπως ταλαντεύονταν σα χαλαρό ζυμάρι σε κάθε υποψία κίνησης.

Η μητέρα της της έλεγε πάντα από μικρή ότι δεν πρέπει να αφήσει κανέναν πέρα από τον άντρα που σκοπεύει να παντρευτεί να γευτεί το δροσερό της λουλούδι και παρότι είχαμε φτάσει στο 2015 η Ροδούλα, σε αυτό τουλάχιστον είχε ακούσει τη μητέρα της. Ούτως ή άλλως είχε ανακαλύψει ήδη από τα 12 πως τα κορίτσια έχουν και άλλους τρόπους να μαγέψουν τα αγόρια. Δεν είχε σημασία που ήταν η πιο τσουπωτή από όλα τα άλλα κορίτσια στο πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε. Δεν την απασχολούσε καν που μερικά από αυτή την κορόιδευαν είτε φανερά, είτε πίσω από την πλάτη της. Της Ροδούλας της άρεσαν πολύ τα αγόρια και ήξερε με διάφορους τρόπους να τα ευχαριστεί. Οι τουαλέτες του σχολείου είχαν υπάρξει αρκετές φορές μάρτυρες των κατορθωμάτων της και πέρα από τα ξακουστά της καπούλια, το στόμα της και οι απίστευτες τεχνικές που χρησιμοποιούσε για να ευχαριστήσει τα αγόρια ήταν ονομαστά ανάμεσα στους συμμαθητές της.

Ναι, η ζωή ήταν ωραία για την Ροδούλα. Δεν την ένοιαζε καν που είχε χαμηλούς βαθμούς στο σχολείο. Ο πατέρας της της είχε πει πως ούτως ή άλλως θα την έστελνε μετά σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο να πάρει ένα τυπικό πτυχίο έτσι ώστε να μπορέσει μία μέρα να αναλάβει την επιχείρησή του. Εταιρεία καθαριότητας είχε ο πατέρας της με την επωνυμία "Αστράφτω". Στην ουσία νοίκιαζε υπαλλήλους καθαρισμού σε επιχειρήσεις, δήμους, ακόμα και σε υπουργεία. Τα περιθώρια κέρδους τεράστια. Οι υπάλληλοι, κυρίως αλλοδαποί, πληρώνονταν λίγα και δηλώνονταν για πολλά περισσότερα. Της τα είχε πει ο πατέρας της από τον καιρό που πήγαινε ακόμα γυμνάσιο. "Έτσι, Ροδούλα μου, βγάζεις χρήματα τη σήμερον ημέρα. Τρώνε και αυτοί ένα κομμάτι ψωμί, βγάζουμε και εμείς τα κέρδη μας. Ευγνώμονες, θα έπρεπε να είναι που τους δίνουμε και αυτή την ευκαιρία". Η κρίση είχε στην ουσία αυξήσει τα περιθώρια κέρδους γιατί ο πατέρας της, σοφός όπως πάντα, είχε μειώσει τους μισθούς και άλλο στο προσωπικό αλλά δεν είχε μειώσει το κόστος ενοικίασης των υπαλλήλων. Και κάπως έτσι ο πρώην τσοπάνης πάνω σε μία έκλαμψη επιχειρηματικής ευφυίας (τη μοναδική ίσως στη ζωή του), είχε πουλήσει το τεράστιο κοπάδι του στο χωριό και είχε ανοίξει, λίγο πριν παντρευτεί τη μητέρα της, αυτή την επιχείρηση.

Τώρα έμεναν στη Κηφισιά, σε ένα παλαιό αρχοντικό που είχαν αγοράσει κοψοχρονιά από κάποιους ξεπεσμένους αριστοκράτες που το μόνο που τους είχε απομείνει ήταν αυτό. Αμόρφωτους νεόπλουτους, τους έλεγαν πίσω από την πλάτη τους οι παλαιότεροι Κηφισιώτες, αλλά τον πατέρα της δεν τον ένοιαζε. "Μπορεί να μην έχω μόρφωση" της έλεγε "αλλά έχω χρήματα. Και αυτό μετράει πλέον στην Ελλάδα. Άστους να λένε. "

Mε αυτές τις σκέψεις η Ροδούλα, γύρισε μπροστά για να θαυμάσει στον καθρέφτη το τροφαντό της στήθος.  Την τελευταία ημέρα του σχολείου αυτό στο στήθος είχε αποτελέσει σημείο μέγιστης ηδονής για τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς του σχολείου της, ένα από τα πιο δημοφιλή παιδιά. Η συμφωνία ήταν συμφωνία. Μπορούσαν να "παίξουν" μαζί όσο ήθελαν, μπορούσε να δοκιμάσει όλες της τις εσοχές, εκτός από το δροσερό της λουλούδι. Και έτσι ακριβώς έγινε αφήνοντας και τους δύο πλήρως ικανοποιημένους. Σε δύο μήνες τελείωνε από το ιδιωτικό λύκειο που πήγαινε τώρα και είχε ήδη εξασφαλισμένη μία θέση σε ένα από τα καλύτερα κολλέγια της Αθήνας, μια και ο πατέρας της φρόντισε εδώ και αρκετά χρόνια να είναι ένας από τους πιο "γερούς" του χορηγούς.

Η Ροδούλα έκανε μία τελευταία στροφή γύρω από τον εαυτό της, θαυμάζοντας τις δίπλες και τις τρίπλες που κάλυπταν το σώμα της. Υπήρχαν δύο πράγματα στον κόσμο που αγαπούσε πολύ: Να παίζει με τα αγόρια παιχνίδια σαν το προχθεσινό και να τρώει. Την περασμένη εβδομάδα έκανε τρομερή υπομονή γιατί ήταν μεγαλοβδομάδα και η μητέρα της την είχε μάθει να νηστεύει. Ήταν πολύ δύσκολο για τη Ροδούλα να νηστεύει. Έτρωγε κρέας και γλυκά καθημερινά υπό κανονικές συνθήκες και τώρα που είχε φτάσει επιτέλους η ώρα να φάει το πολυπόθητο αρνάκι στο κυριακάτικο πασχαλινό τραπέζι, της έτρεχαν κυριολεκτικά τα σάλια. Ήθελε όμως να μην αμαρτάνει και η μητέρα της (μία κυρία εξίσου τροφαντή και ευφυής σαν την κόρη της) την είχε διδάξει πως η νηστεία την εβδομάδα αυτή "ξεπλένει" όλες τις αμαρτίες. Και η Ροδούλα το είχε ανάγκη αυτό. Κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες "καθάριζε" από όλα τα κρυφά ηδονικά παιχνιδάκια που έπαιζε με τα αγόρια του σχολείου της. Τώρα ήταν έτοιμη να κατέβει. Ντύθηκε βιαστικά φορώντας ένα φόρεμα που τόνιζε τις υπερπλούσιες καμπύλες της και ιδίως αυτή του στήθους και κατέφθασε στην τραπεζαρία με τεράστια όρεξη.  

Πέντε λεπτά αργότερα το πιάτο της ήταν φορτωμένο μέχρι επάνω με αρνί και πατάτες. Ταυτοχρόνως είχε γεμίσει ένα μεγάλο ποτήρι με κόκα κόλα και έτρωγε με τεράστιες πιρουνιές. "Σιγά, παιδί μου. Κάνεις σα να έχεις να φας δέκα χρόνια" της έκανε την παρατήρηση η ευμεγέθης μητέρα της από την άλλη άκρη του τραπεζιού  η οποία εκείνη τη στιγμή γέμιζε το δεύτερό της πιάτο. "Άσε το κορίτσι να φάει. Είναι υγεία." ανταπάντησε ο πατέρας της από την άλλη μεριά του τραπεζιού αφήνοντας και ένα τεράστιο ρέψιμο. "Ευχαριστώ, καλέ μπαμπά" χαμογέλασε η ευτραφής έφηβη με γεμάτο στόμα αφήνοντας να φανεί το μισοαλεσμένο περιεχόμενό του. Έκανε να καταπιεί τη μπουκιά της και συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε πολύ καλά. Ένιωθε σαν κάτι να της είχε καθίσει στο λαιμό. Ήπιε βιαστικά κάμποση κόκα κόλα αλλά τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Είχε αρχίσει να νιώθει τρομερή δυσφορία και δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Πλεόν αισθανόταν ασφυκτικά. Έπιασε τον λαιμό της με το δεξί της χέρι και σηκώθηκε απότομα από το τραπέζι ρίχνοντας το πιάτο της στο δάπεδο. "Το παιδί, το παιδί!" ήταν οι τελευταίες φωνές της μητέρας της που άκουσε ενώ ένιωσε να σβήνουν όλα γύρω της.

Το ασθενοφόρο έφτασε μισή ώρα μετά. Ήταν ήδη πολύ αργά. Η Ροδούλα ήταν ήδη νεκρή. Η μητέρα της έκλαιγε γοερά πάνω από το ακίνητο της σώμα το οποίο ήταν απλωμένο σε μία επιφάνεια που άνετα μπορούσαν να καλύψουν τρία κορίτσια της ηλικίας και του ύψους της. Ο πατέρας της σφούγγιζε τα δάκρυά του κατασπαράσσοντας το τελευταίο κοψίδι. Ο θάνατος της μοναχοκόρης του δεν  είχε επιβραδύνει ούτε στο ελάχιστο το πασχαλινό του φαγοπότι.

Το μοιραίο είχε προέλθει από ένα τεράστιο κόκκαλο που είχε σφηνωθεί στον οισοφάγο της κοπέλας και είχε φράξει κάθει δυνατή δίοδο για αέρα. Πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν πως μπόρεσε να καταπιεί τόσο μεγάλο κόκκαλο αλλά αυτοί οι άσχετοι δεν ήξεραν πόσο εξασκημένος ήταν αυτός ο οισοφάγος και τι μεγέθη είχε μάθει να δέχεται. Το γνώριζαν όμως καλά οι άρρενες συμμαθητές της που αντιλήφθηκαν στο πετσί τους την τεράστια απώλεια και κενό που αφηνε πίσω της ο χαμός της Ροδούλας. Για αυτό και κατέκλυσαν την κηδεία της  η οποία έγινε δύο μέρες μετά. Από τα κορίτσια του σχολείου της δεν ήρθε καμία. Πιθανότατα για προφανείς λόγους ταπεινού γυναικείου ανταγωνισμού.

Και κάπως έτσι χάθηκε από προσώπου γης η Ροδούλα. Μία πασχαλινή Κυριακή, με ανοιξιάτικο καιρό, κοψίδια, ποιοτική μουσική από τα ηχεία (από Ρίτα Σακελλαρίου μέχρι Ιτιά Ιτιά) και μπόλικη σόδα μετά. Καλό Πάσχα. 

-----Η ιστορία και οι πρωταγωνιστές ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Ή μήπως όχι;-----

Ο άντρας ο ολιστικός

Σε απάντηση μίας αγγελίας προς εύρεση συντακτών σε ιστοσελίδα μπουζουκοκαψουροτράγουδης, καρδιοραγισμένης και βαρυκλαίουσας ψυχοκοινωνικοσυναισθηματικής αυτοαναφορικότητας, που ζητούσαν δείγμα γραφής, έγραψα, με μία ανάλαφη διάθεση, αυτό εδώ το βαθύτατης ανάλυσης άρθρο. Η συνεργασία δεν ευόδωσε, διότι ζητούσαν συνδρομή για να εργάζεσαι για αυτούς, (και κάποτε τα λέγαμε αυτά για αστεία) αλλά μου έμεινε το άρθρο. Προτού λοιπόν βραβευτεί και αναγνωριστεί παγκοσμίως αποφάσισα να το ποστάρω στο blog μου. Ιδού λοιπόν το απαύγασμα τόσων ετών εμπειριών:

Από όλες τις κατηγορίες  ανδρών που κυκλοφορούν στο ανθρώπινο ζωικό βασίλειο κάποιες είναι κατιτίς παραπάνω τοξικές για τις γυναίκες που ψάχνουν έναν σύντροφο, ενίοτε ακόμα και για αυτές που ψάχνονται για ένα one night stand. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές είναι αυτή του ολιστικού άντρα . Ολιστικού όχι βέβαια από την άποψη της μίας ολιστικής φιλοσοφίας ζωής ("Όλοι είμαστε ένα", "Το σύμπαν περιέχει εμάς και εμείς εμπεριέχουμε το σύμπαν") αλλά από μία ολιστική αντιμετώπιση των γυναικών, τουτέστιν: "Όλες είναι καλές και δεν κακοκαρδίζουμε καμία αρχικά μέχρι να τις κακοκαρδίσουμε όλες στο τέλος".

Όπως κάθε, χρήζουσα άμεσα ψυχολογικής υποστήριξης, κατηγορία ο ολιστικός άντρας επιμερίζεται σε δύο κυρίως υποκατηγορίες εξίσου μή παραγωγικές προς τη συναναστροφή τους με τις γυναίκες. Η πρώτη και θεωρητικά πιο light σε συμπτώματα είναι αυτή του Homo Platonicus με συμπεριφορά εξαιρετικά ομοιάζουσα με αυτή της πεταλούδας. Αν μπορούσατε να παρεισφρύσετε στις πιο μύχιες σκέψεις του θα ανακαλύπτατε την καλά καμουφλαρισμένη πεποίθηση του ότι κάποτε υπήρξε κάμπια από την οπτική πως  τα διάφορα θηλυκά που έπεφταν στο διάβα του τον θεωρούσαν ασήμαντο και τον ποδοπατούσαν. Μην περιμένετε όμως να σας το εκμυστηρευτεί ποτέ αυτό. Θα σήμαινε ότι υπάρχει ένα ράγισμα στην πανοπλία του και ο Homo Platonicus δεν θα επέτρεπε ποτέ μα ποτέ κάτι τέτοιο.

Τα χρόνια της κάμπιας έχουν λοιπόν περάσει ανεπιστρεπτί για τον Platonicus ή έτσι  νομίζει γιατί η στάση ζωής του το ακριβώς αντίθετο αποδεικνύει. Βγήκε από το κουκούλι του, πετά σαν ελεύθερη πολύχρωμη πεταλούδα και ξέρει πλέον, κατά τη γνώμη του, με διάφορες τεχνικές να τραβάει την προσοχή των απανταχού θηλυκών. Ο άντρας αυτής της υποκατηγορίας γνωρίζει πως να ραίνει με κοπλιμέντα το εκάστοτε θύμα του, δείχνει μία έντονη προσοχή στην γυναίκα που έχει επιλέξει να κορτάρει την ανάλογη στιγμή και γενικά το κάθε αντικείμενο του πόθου του νιώθει πως έχει την αμέριστη φροντίδα και στοργή του. Θα σε συνοδεύσει στο αυτοκίνητο, θα σου ανοίξει την πόρτα του μαγαζιού που θα πάτε, θα σου στείλει μεταμεσονύχτια μηνύματα γεμάτα υπονοούμενα. Και μετά όλα αυτά τα χαριτωμένα πλατωνικά ξαφνικά θα σταματήσουν. Βλέπεις, η δράση του στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι αντίστοιχη με αυτή του καληνυχτάκια/καλησπεράκια και σπανίως προχωρά στο επόμενο επίπεδο.

Ο Platonicus πετά πάνω από όλα τα λουλούδια αλλά δεν αλληλεπιδρά ιδιαίτερα με κανένα. Τον ενδιαφέρει το παιχνίδι και παίζει ταυτοχρόνως με πολλές αλλά σχεδόν ποτέ δεν περνά από τη θεωρία στην πράξη. Είναι ο τριτοδεσμίτης του έρωτα. Θεωρεί ότι είναι γόης και οφείλει να μοιράζει τη γοητεία του σε όλες αλλά καμία δε χρήζει της περαιτέρω προσοχής του. Εκτός βέβαια από τις αιθέριες υπάρξεις εκπάγλου καλλονής. Ναι, μιλάω για αυτές με το 1.80 ύψος, τις ιδανικές αναλογίες, την τέλεια οδοντοστοιχία, τα αψεγάδιαστα χαρακτηριστικά και το αμφιβόλου ποιότητας μυαλό. Γιατί, ξέχασα να σας πω. Για τον άνδρα αυτής της υποκατηγορίας το ιδανικό ταίρι κρίνεται μόνο από την εμφάνιση. Δεδομένου όμως ότι στο 99.9% των περιπτώσεων ο Platonicus είναι μετρίας εμφάνισης και μία γενική μετριότητα σε όλα, εδώ που τα λέμε, η χυλόπιτα είναι σχεδόν εγγυημένη από τα top model που λαχταρά προκειμένου να νιώσει πως αξίζει και αυτός κάτι. Και κάπως έτσι ο Platonicus εκπληρώνει την βαθειά καταχωνιασμένη πεποίθησή του ότι παραμένει κάμπιας και οι αιθέριες υπάρξεις συνεχίζουν αγέρωχες το δρόμο τους.

Η δεύτερη υποκατηγορία του ολιστικού αρσενικού, και η πιο επικίνδυνη για τις ανυποψίαστες,  είναι ο Homo Go all the way. Όπως ακριβώς και ο Platonicus φλερτάρει με όλες. Κοντές, ψηλές, αδύνατες, χοντρές, όλες καλές και με όλες προσπαθεί να δημιουργήσει διασυνδέσεις. Το θέμα με τον Go all the way είναι ότι δεν ενδιαφέρεται απλά να κάνει κόρτε. Έχει ιδιαίτερη εμπειρία από το γυναικείο φύλο και αν καθίσεις να ξεψαχνίσεις το παρελθόν του θα ανακαλύψεις πως είναι ιδιαιτέρως αμαρτωλό με κάθε είδους εμπειρίες. Ο σκοπός του Go all the way είναι απλός και καθαρός. Τον ενδιαφέρει να περάσει στο επόμενο καθαρά σωματικό επίπεδο και οποιοδήποτε είδους κόρτε είναι απλά ο προθάλαμος, το ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο. Θα σε ψήνει με διάφορους τρόπους. Με το βλέμμα, την αμέριστη προσοχή του, το εξαιρετικό του ταλέντο στο μπλα μπλά. Θα χαμαιλεοντίσει έτσι ώστε να ταιριάξει στα γούστα της καθεμιάς. Θα νομίσεις πως είναι ξεκάθαρο ότι ενδιαφέρεται για εσένα. Μα πως όχι; Αφού έχετε τόσα κοινά. Σας αρέσει η ίδια μουσική, έχετε επισκεφθεί και οι δύο από πέντε φορές το μουσείο της Ακρόπολης, βλέπατε και οι δύο τη "Μαρία την άσχημη". Και έτσι ένα ωραίο βράδυ το θύμα θα υποκύψει στις αδηφάγες σεξουαλικές ορέξεις του Go all the way με την πεποίθηση πως βρήκε επιτέλους τον άντρα των ονείρων της. Από εκεί όμως και έπειτα τα πράγματα αλλάζουν άρδην με ταχύτητα φωτός. Πήρε αυτό που ήθελε, θα σας πει ότι στο κάτω κάτω δε σας υποσχέθηκε και τίποτα (που είναι αλήθεια γιατί τα λεγόμενα του ποτέ δεν είναι ξεκάθαρα αλλά έχουν τη σαφήνεια προφητειών της Πυθίας) και το πλοίο έχει ήδη σαλπάρει προς άλλο λιμάνι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να σας διατηρήσει για ένα διάστημα ως fuck buddy ενώ εσείς προσδοκάτε την μεταστροφή του σε αυτό που ήταν μέχρι "το πρώτο εκείνο βράδυ". Η οποία μεταστροφή όμως δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.

Κοινό χαρακτηριστικό με τον Platonicus είναι πως και ο Go all the way θεωρεί πως μόνο η καλύτερη του αξίζει για κάτι πιο μόνιμο αλλά αυτός (γιατί επιφανειακά έχει και τεράστια ιδέα για τον εαυτό του) ζητάει όλο το πακέτο. Εμφάνιση top model και μυαλό ακαδημαϊκού, δύο σε ένα. Μόνο αυτό είναι αντάξιο της τεράστιας προσωπικότητάς του, όλες οι άλλες δύσμοιρες απλά είναι ευχάριστά διαλείμματα στο κρεβάτι του. Δυστυχώς όμως για αυτόν, ακόμα και αν κατορθώσει να φλομώσει στο ψέμα το "πακέτο" (γιατί έτσι λειτουργεί συνήθως αυτός ο τύπος άντρα) και να το κερδίσει, ο πραγματικός του εαυτός δεν μπορεί να μείνει για πολύ καιρό κρυφός κάτω από την κάλυψη του χαμαιλέοντα. Επομένως δύο τινά θα συμβούν τότε: Ή το θύμα θα φύγει τρέχοντας όταν αντιληφθεί που πηγε η δύσμοιρη και έμπλεξε ή όντας θύμα εκ πεποιθήσεως θα παραμείνει με φρούδες ελπίδες και ο Go all the way θα την σουτάρει περνώντας στην επόμενη θηλυκή πρόκληση.

Δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα ένας ολιστικός τουλάχιστον θα εμφανιστεί στο διάβα μας. Δυστυχώς γιατί συνήθως την πρώτη φορά σχεδόν πάντα την πατάμε. Ευτυχώς γιατί κατόπιν έχουμε πάθει και έχουμε μάθει. Στο επόμενο λοιπόν συναπάντημά σου με έναν τέτοιο άντρα πες απλά "Καλημέρα, καλησπέρα και αντίο". Οτιδήποτε άλλο είναι χάσιμο χρόνου. Ακόμα και αν είσαι top model.

-----Οι προαναφερθέντες τύποι ανδρών έχουν όλες τις δυνατές σχέσεις που μπορούν να υπάρξουν με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Ή μήπως όχι;-----

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ήταν η καλύτερη εποχή, ήταν η χειρότερη εποχή. Όχι, μισό λεπτό. Αυτό θα ήταν παράφραση/παρωδία άλλης ιστορίας του Ντίκενς. Ήταν η χειρότερη εποχή.- Και πως θα μπορούσε να μην είναι; Ήταν βράδυ παραμονής Χριστουγέννων και η Καλλιπάτειρα βρισκόταν στην Αθήνα. Το τραγικό βέβαια δεν ήταν το ότι βρισκόταν στην Αθήνα αλλά το ότι ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Καθισμένη μπροστά από τον υπολογιστή της έγραφε τις τελευταίες γραμμές μίας παρωδίας της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας προτού πέσει για ύπνο και αφήσει οριστικά και αμετάκλητα πίσω της αυτή τη φριχτή ημέρα. Αποθήκευσε το έγγραφο και αναστενάζοντας κοίταξε την ώρα στην οθόνη του υπολογιστή. Είχε έρθει η στιγμή επιτέλους για την λυτρωτική ανάπαυση στο κρεβάτι της. Χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε πως φέτος την είχε γλιτώσει από τα πρωινά κάλαντα μια και το διαμέρισμά της είχε ανεξάρτητη κρυφή είσοδο που απαιτούσε ιδιαίτερες ικανότητες για να την ανακαλύψει κανείς. Δε θα άντεχε πάλι τις τσιριχτές φωνές και τα εκνευριστικά τριγωνάκια που εμφανίζονταν κάθε τέτοια μέρα το πρωί στο κατώφλι της. Ειλικρινά, αν χρειαζόταν ξανά να ανοίξει την πόρτα της θα το έκανε μόνο και μόνο για να ψεκάσει τα μικρά "ζωύφια" με αυτό ακριβώς που τους ταίριαζε: Εντομοκτόνο!