Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Απόσπασμα από "Το κοιμητήρι της Πράγας" του Ουμπέρτο Έκο

"Οι παπάδες… Πώς τους γνώρισα; Στο σπίτι του παππού, νομίζω, έχω μια θολή ανάμνηση από φευγαλέα βλέμματα, χαλασμένα δόντια, βαριές ανάσες, ιδρωμένα χέρια που προσπαθούσαν να μου χαϊδέψουν το σβέρκο. Τι αηδία. Αργόσχολοι, ανήκουν στις επικίνδυνες τάξεις, όπως οι κλέφτες και οι αλήτες. Αυτός που γίνεται ιερέας ή μοναχός, το κάνει για να ζήσει τεμπέλικα, και η τεμπελιά είναι εγγυημένη από τον αριθμό τους. Αν οι ιερείς ήταν,ας πούμε, ένας στους χίλιους, θα είχαν τόσο πολλά να κάνουν ώστε δεν θα προλάβαιναν να κάθονται αραχτοί και να καταβροχθίζουν καπόνια. Και μεταξύ των πιο ανάξιων ιερέων, η κυβέρνηση διαλέγει τους πιο βλάκες και τους χρίζει επισκόπους.

Αρχίζεις να τους έχεις γύρω σου από τη στιγμή που γεννιέσαι, όταν σε βαφτίζουν, τους ξαναβρίσκεις στο σχολείο, αν οι γονείς σου είναι τόσο θεοφοβούμενοι που να σ’ εμπιστευτούν στα χέρια τους, μετά είναι η πρώτη κοινωνία, η κατήχηση, το χρίσμα^ ο παπάς είναι εκεί τη μέρα του γάμου σου, για να σου πει τι πρέπει να κάνεις στην κρεβατοκάμαρά σου και, την επόμενη μέρα, στην εξομολόγηση, για να σε ρωτήσει πόσες φορές το έκανες κι έτσι να μπορεί να ερεθίζεται πίσω από το διχτυωτό. Σου μιλούν με τρόμο για το σεξ, αλλά τους βλέπεις κάθε μέρα να βγαίνουν από αιμομικτικά κρεβάτια χωρίς καν να πλένουν τα χέρια τους, και να πηγαίνουν να φάνε και να πιουν τον Κύριό τους,για να τον χέσουν και να τον κατουρήσουν μετά.

Λένε και ξαναλένε ότι η βασιλεία τους δεν είναι του κόσμου τούτου και βάζουν χέρι σε οτιδήποτε μπορούν να αρπάξουν. Ο πολιτισμός δεν θα φτάσει ποτέ στο αποκορύφωμά του αν η τελευταία πέτρα της τελευταίας εκκλησίας δεν πέσει πάνω στον τελευταίο παπά, ώστε ο κόσμος να γλιτώσει απ’ αυτό το σκυλολόι."

Χωρίς σχόλια...