Will work for food

Ο Γιαν σύρθηκε πάλι μέσα στην κούτα του. Σήμερα θα ήταν μία πολύ κρύα μέρα. Φαινόταν. Ο αέρας λυσσομανούσε και ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από μία ατέλειωτη σειρά από δυσοίωνα σύννεφα. Σκέφτηκε με λαιμαργία το μεσημεριανό συσσίτιο. Σίγουρα θα είχε πάλι κολοκυθόζουμο αλλά πεινούσε τόσο πολύ που ένιωθε από τώρα τη γεύση του καυτού υγρού στον ουρανίσκο του και το στόμα του γέμισε σάλια. Και ήταν ακόμα πρωί. 

Ξαναέβγαλε διστακτικά το κεφάλι έξω από το χαρτόκουτό του. Όλο το βρώμικο στενό έβριθε από ανθρώπινες παρουσίες και τα χάρτινα σπίτια τους. Ας είναι καλά ο δήμος που τους προμήθευε κάθε εβδομάδα με καινούργιες, σκέφτηκε ο Γιαν. Πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας του διέθετε μόνο τέτοιες "ανακυκλώσιμες" κατοικίες. Η οικονομική κρίση είχε περάσει σαν αδηφάγο σμήνος από πεινασμένες ακρίδες κατασπαράσσοντας ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.

Ξαναμπήκε αναστενάζοντας στην "οικία" του. Για μια ακόμα φορά θυμήθηκε τη ζωή του πριν την κρίση, τότε που το μέλλον του φαινόταν πολλά υποσχόμενο και η καθημερινότητά του αποτελούνταν από παροχές που τώρα πλέον προορίζονταν μόνο για το 1% του πληθυσμού, την ανώτερη κοινωνικοοικονομική τάξη. Κάποτε είχε το προνόμιο να εργάζεται σε μία σταθερή δουλειά, να μένει σε μία γκαρσονιέρα, να είναι ο περήφανος ιδιοκτήτης ενός μικρού αυτοκινήτου, να βγαίνει για ποτό με τους φίλους μία φορά την εβδομάδα, σε ιδιαίτερες περιστάσεις μπορεί και δύο. Ναι, η ζωή κάποτε ήταν πολύ όμορφη. Αλλά είχε περάσει τόσος χρόνος από τότε που συχνά αναρωτιόταν μήπως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση που την αναμασούσε προκειμένου να διατηρήσει τα λογικά του. Τα λογικά του που μέρα με την ημέρα έβλεπε σταδιακά να τον εγκαταλείπουν.

Ήχος βημάτων ακούστηκε απέξω. Το εξασκημένο πλέον στους ήχους του δρόμου αυτί του Γιαν κατάλαβε πως είναι ήχος από καλά παπούτσια που πατούσαν με σταθερότητα τη χιλιοφαγωμένη άσφαλτο, έναν από τους "χώρους φιλοξενίας" των εκατομύρια αστέγων της χώρας.

Τα βήματα σταμάτησαν ακριβώς απέξω από την κούτα του. Ο Γιαν άρχισε να τρέμει. Ποιος ήταν και τι να ήθελε; Δεν είχε ενοχλήσει κανέναν.  Το χαρτόκουτό και η γωνία που καταλάμβανε στο ανήλιαγο στενό που στοιβάζονταν αυτός και άλλα είκοσι άτομα, διέθετε επίσημη άδεια από τον δήμο και ήταν καταχωρημένα στους δημόσιους καταλόγους. Ήταν καθόλα νόμιμος!

"Γιαν, Γιαν Ηλιάδη!" , ακούστηκε μία μπάσα φωνή πάνω από το χάρτινο σπιτάκι του. "Είσαι εδώ;" Ο Γιαν έβγαλε το κεφάλι του έξω και σήκωσε διστακτικά και φοβισμένα σιγά σιγά το βλέμμα προς τα επάνω. Δεν ήθελε φασαρίες. Ήταν ένας φιλήσυχος πολίτης και πάντα σεβόταν τους νόμους. Μπροστά του στεκόταν ένας καλοντυμένος τύπος με ακριβό κουστούμι, μαύρα γυαλιά ηλίου και καπέλο. Ήταν ένας από τα "αφεντικά" . "Αφεντικά" οι άστεγοι αποκαλούσαν τους κουστουμαρισμένους ελάχιστους εργαζόμενους που είχαν απομείνει στη χώρα και οι οποίοι απολάμβαναν προνόμια όπως στέγαση, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τηλέφωνο, ακόμα και πρόσβαση στο διαδίκτυο.

"Εγώ είμαι", απάντησε με τρεμάμενη φωνή. "Σε τι θα μπορούσα να σας βοηθήσω; Δεν έχω κάνει τίποτα εγώ. Είμαι νομοταγής πολίτης!".
"Μη φοβάσαι, Γιαν. Δεν ήρθα για κάτι κακό. Τουναντίον!" απάντησε με στόμφο ο περιποιημένος άντρας που επιπροσθέτως μύριζε και ακριβή κολώνια. "Ο δήμος μου έδωσε τα στοιχεία κάποιων φιλοξενούμενων στα προσωρινά αυτά καταλύματα που σας προσφέρονται". Έβγαλε τα γυαλιά και χαμήλωσε το βλέμμα επάνω στον Γιαν που τον κοιτούσε όλο δέος ο μισός ακόμα μέσα στο χαρτόκουτο. "Έχω κάτι σημαντικό να σου ανακοινώσω, Γιαν. Επιστρέφει στη χώρα η ανάπτυξη. Σημαντικές εταιρίες θεωρούν πως υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για κέρδος και έρχονται εδώ για να ιδρύσουν παραρτήματα. Και αυτό σημαίνει νέες θέσεις εργασίας. Επιτέλους, βγαίνουμε από τα χρόνια της κρίσης!" Ο Γιαν ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Ήταν άραγε δυνατόν; Η οικονομία βρισκόταν σε διαδικασία ανάκαμψης επιτέλους; 

Το αφεντικό συνέχισε με δυνατή καθαρή φωνή κάνοντας ακόμα κάποια κεφάλια να προβάλουν από τα αυτοσχέδια σπίτια τους. "Γιαν Ηλιάδη, είσαι ένας από τους τυχερούς που επιλέγησαν για να στελεχώσουν το εργατικό δυναμικό που θα πρωτοστατήσει στη νέα αυτή ευκαιρία που μας παρουσιάζεται. Από τα κεντρικά του δήμου μου είπαν πως η προηγούμενή σου εργασία ήταν μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Και είναι ότι ακριβώς χρειαζόμαστε για τις νέες εγκαταστάσεις που θα αναμένεται να λειτουργήσουν εντός των επομένων μηνων. Η εταιρεία που εκπροσωπώ θα διαθέτει πληθώρα ηλεκτρονικών υπολογιστών και χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μπορούν να παρακολουθούν τα υπολογιστικά μας συστήματα και να ελέγχουν τη σωστή λειτουργία τους".

Ο Γιαν είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσε να πιστέψει στην καλή του την τύχη. Σύρθηκε λίγο περισσότερο έξω από το χαρτόκουτο. Ένιωσε τη φωνή του να τρέμει καθώς ρωτούσε τον όρθιο καλοντυμένο άντρα: "Αλήθεια τα λέτε όλα αυτά; Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο!"

"Κι όμως, Γιαν" ανταπάντησε αμέσως το αφεντικό. "Πίστεψέ το. Η εταιρεία μου θα προσλάβει για αρχή πενήντα μηχανικούς. Είσαι ένας από τους τυχερούς που επελέγησαν. Θα εργάζεσαι σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις. Μετά το πέρας του δωδεκαώρου σου θα έχεις το δικό σου κρεβάτι σε έναν άνετο κοιτώνα των οκτώ ατόμων για να μπορείς να ξεκουραστείς. Φαντάσου πως κάθε όροφος διαθέτει και την δική του τουαλέτα! Η σύμβασή σας προβλέπει και σίτιση από την ίδια την εταιρεία! Μέχρι και ασύρματο ίντερνετ! Ανά δύο ορόφους θα έχετε ένα τερματικό για να μπορείτε να πλοηγείστε στον κόσμο του διαδικτύου κατά τη διάρκεια του ελεύθερού σας χρόνου. Και το καλύτερο είναι πως αν όλα πάνε καλά και η επιχείρηση αναπτυχθεί, όπως όλα δείχνουν, μετά από τρία χρόνια θα έχετε και μισθό! Όχι βέβαια στο ύψος που πέρνατε πριν την κρίση" , βιάστηκε να προσθέσει, "αλλά απόλυτα αξιοπρεπή με βάση τις σημερινές συνθήκες".

Ο Γιαν είχε βγει εντελώς τώρα από την κούτα και τόλμησε να σηκωθεί σιγά σιγά παραμένοντας όμως σκυφτός για να μην προσβάλει το "αφεντικό" με το να είναι στο ίδιο ύψος με αυτόν. "Τι χρειάζεται να κάνω εγώ;" ρώτησε ψιθυριστά μην τολμώντας ακόμα να πιστέψει αυτό το απίστευτο γύρισμα της τύχης. Ένιωθε πως ονειρευόταν και θα ξυπνούσε πάλι στον εφιάλτη του ανήλιαγου στενού και του μουλιασμένου του χαρτόκουτου.

"Τίποτα δε χρειάζεται. Πάρε ότι υπάρχοντα έχεις και πάμε να υπογράψεις στους καταλόγους του δήμου πως φεύγεις από εδώ και ξεκινάς σήμερα κιόλας εκπαίδευση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας μας". Η φωνή του κομψού άντρα ήχησε σαν αγγελική μελωδία στα αυτιά του Γιαν. Μάζεψε τα λιγοστά του υπάρχοντα βιαστικά και ακολούθησε το "αφεντικό". Από τα γύρω χαρτόκουτα οι άλλοι "κάτοικοι" είχαν βγει όλοι και παρατηρούσαν σιωπηλοί την καλή τύχη του "συγκατοίκου" τους, οι περισσότεροι με μία έκφραση άφατης ζήλιας χαραγμένη στα χαρακτηριστικά τους.

-----Η ιστορία και οι πρωταγωνιστές ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Ή μήπως όχι;-----