Tο προνόμιο του να είσαι wallflower

"You see things and you understand. You're a wallflower"
Ναι, ήμασταν εμείς. Εμείς που στα σχολικά πάρτι σπάνια σηκωνόμασταν να χορέψουμε. Εμείς που ντυνόμασταν λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Εμείς που ήμασταν πιο ήσυχοι ή πιο απόμακροι από τους άλλους. Εμείς που ακούγαμε την περίεργη μουσική, διαβάζαμε τα περίεργα βιβλία, είχαμε τις περίεργες ιδέες. Εκεί μα και ταυτόχρονα αλλού. Παρόντες αλλά και αόρατοι ή περιθωριοποιημένοι. Που μπορεί να καθόμασταν στο τελευταίο πάντα θρανίο, κοντά στο παράθυρο μόνο και μόνο για να χαζεύουμε το δρόμο, τον ουρανό, τα δέντρα. Εμείς που μας έλεγαν ονειροπαρμένους και φρικιά. Εμείς που οι καθηγητές ανησυχούσαν για την προσαρμοστικότητά μας. Εμείς που τα καλοκαιρινά απογεύματα καθόμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι με τα χέρια διπλωμένα πίσω από το κεφάλι για να ακούσουμε τη μουσική που θέλαμε από το κασετόφωνο και να ονειρευτούμε. Εμείς που τώρα έχουμε μεγαλώσει αλλά αν μας κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις κάτω απο την πρώτη εικόνα εκείνο το παιδί να ονειρεύεται και να θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Αγκάλιασε μας, αγάπησέ μας. Είμαστε εσύ...

"I can see it. This one moment when you know you're not a sad story. You are alive, and you stand up and see the lights on the buildings and everything that makes you wonder. And you're listening to that song and that drive with the people you love most in this world. And in this moment I swear, we are infinite."

Το χαμόγελο στα χρόνια της κρίσης

Και βγαίνεις έξω γελαστός και ατενίζεις τον γαλαζιό ουρανό. Και σε κοιτούν καχύποπτα. Και λένε: «Εσύ γιατί χαμογελάς; Δε βλέπεις πως υπάρχει κρίση;» Και εσύ απαντάς: «Χαμογελώ γιατί μου αρέσει το γαλάζιο του ουρανού, η πνοή του αέρα όπως περνά μέσα από τα φύλλα και τους σιγομουρμουρά.  Χαμογελώ γιατί  είναι όμορφη η ζωή» Και λένε: «Ψεύτη! Δε σου ήρθε ο φόρος από το κράτος; Το κράτος θέλει να πληρώνουμε σκληρά.  Πως γίνεται να χαίρεσαι με όλα αυτά; Να χαίρεσαι που ζεις χωρίς να έχεις κάτι να κατέχεις;» Και έρχεται το κράτος που όλα τα μυρίζεται και δε θέλει χαμόγελα και αγάπες στη σκυθρωπή αυλή του. Μόνο κατήφεια και υποταγή. Και βλέπει πως δεν πλήρωσες το φόρο και ρίχνει το φαρμακερό του βλέμμα επάνω σου. Σου παίρνει το λιγοστό σου κομπόδεμα για τιμωρία και κοντοστέκεται να δει. Και εσύ χαμογελάς. «Γιατί χαμογελάς;», βαρυγκωμούν οι γείτονες. «Είναι ζωή αυτή να ζεις; Χωρίς στον ήλιο μοίρα; Δίχως να έχεις  έστω ένα προσκέφαλο, έτσι απλά να γείρεις; » Και εσύ γελάς. «Ο κόσμος όλος είναι το προσκέφαλό μου» λες και βγαίνεις έξω να απολαύσεις τη ζωή. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά εσύ που κάποτε τα είχες όλα και τα έχασες για να βρεις τα πάντα εκεί που δεν πρόσμενες. Και βγαίνεις έξω, περπατάς, μιλάς , γελάς με ανθρώπους αγνώστους που πριν δε θα τολμούσες. Χαζεύεις τα πουλιά που τιτιβίζουν ανάμεσα στα κλαδιά, χαϊδεύεις τα αδέσποτα, παίρνεις την κιθάρα και παίζεις με φίλους στα πάρκα, στη χλόη  κάτω από τη σκιά των δέντρων. Αλλά το κράτος είναι πάντα εκεί. Κοιτάζει και απορεί. Γιατί δεν έγινες ακόμα μίζερος, φοβισμένος, ρατσιστής; Μέχρι και το παθητικός αποδέκτης θα ήταν ανεκτό για αρχή αν και πάντα κατά βάθος ο φόβος και το να σε ρίξει μέσα σε αυτόν κρυφά το ηδονίζει. Θέλει στον έλεγχό του να σε έχει με όποιο κόστος. Και έρχεται να σε πάρει. «Ύποπτος για εγκληματική ενέργεια» το κατηγορητήριο. Μην είναι η κιθάρα πολυβόλο και οι χορδές οι σφαίρες της; Και η μουσική το καταστροφικό αποτέλεσμά της; Ισόβια. Και κάθεσαι μες στο κελί και απ΄ το μικρό παραθυράκι βλέπεις λίγο ουρανό. Και χαμογελάς. Ακόμα αυτό δεν στο έχουν πάρει. Μέχρι την ύστατη στιγμή, μέχρι την τελευταία σου πνοή χαμογελάς. Και, ξέρεις , το χαμόγελο είναι επικίνδυνο. Είναι πιο μεταδοτικό από τη γρίπη των πτηνών και της μιζέριας και του φόβου ο χειρότερος  εχθρός. Και το χαμόγελο πηγαίνει σε όλα τα μικρά κελιά και γίνεται η φυλακή όλη ένα απέραντο χαμόγελο. Και απορεί το κράτος και ανησυχεί και φοβάται. Αν μεταμορφωθεί μια φυλακή σε ένα μεγάλο χαμόγελο ποιος ξέρει στον κόσμο έξω τι μπορεί να γίνει; 

Πως μας κατάφεραν όλους, βρε παιδιά, ο ένας να στρεφόμαστε ενάντια στον άλλο; Απλά ν' αγαπηθούμε, απλά ν' αγαπηθούμε...