"You see things and you understand. You're a wallflower"
Ναι, ήμασταν εμείς. Εμείς που στα σχολικά πάρτι σπάνια σηκωνόμασταν να χορέψουμε. Εμείς που ντυνόμασταν λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Εμείς που ήμασταν πιο ήσυχοι ή πιο απόμακροι από τους άλλους. Εμείς που ακούγαμε την περίεργη μουσική, διαβάζαμε τα περίεργα βιβλία, είχαμε τις περίεργες ιδέες. Εκεί μα και ταυτόχρονα αλλού. Παρόντες αλλά και αόρατοι ή περιθωριοποιημένοι. Που μπορεί να καθόμασταν στο τελευταίο πάντα θρανίο, κοντά στο παράθυρο μόνο και μόνο για να χαζεύουμε το δρόμο, τον ουρανό, τα δέντρα. Εμείς που μας έλεγαν ονειροπαρμένους και φρικιά. Εμείς που οι καθηγητές ανησυχούσαν για την προσαρμοστικότητά μας. Εμείς που τα καλοκαιρινά απογεύματα καθόμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι με τα χέρια διπλωμένα πίσω από το κεφάλι για να ακούσουμε τη μουσική που θέλαμε από το κασετόφωνο και να ονειρευτούμε. Εμείς που τώρα έχουμε μεγαλώσει αλλά αν μας κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις κάτω απο την πρώτη εικόνα εκείνο το παιδί να ονειρεύεται και να θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Αγκάλιασε μας, αγάπησέ μας. Είμαστε εσύ...
"I can see it. This one moment when you know you're not a sad story. You are alive, and you stand up and see the lights on the buildings and everything that makes you wonder. And you're listening to that song and that drive with the people you love most in this world. And in this moment I swear, we are infinite."
Ναι, ήμασταν εμείς. Εμείς που στα σχολικά πάρτι σπάνια σηκωνόμασταν να χορέψουμε. Εμείς που ντυνόμασταν λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Εμείς που ήμασταν πιο ήσυχοι ή πιο απόμακροι από τους άλλους. Εμείς που ακούγαμε την περίεργη μουσική, διαβάζαμε τα περίεργα βιβλία, είχαμε τις περίεργες ιδέες. Εκεί μα και ταυτόχρονα αλλού. Παρόντες αλλά και αόρατοι ή περιθωριοποιημένοι. Που μπορεί να καθόμασταν στο τελευταίο πάντα θρανίο, κοντά στο παράθυρο μόνο και μόνο για να χαζεύουμε το δρόμο, τον ουρανό, τα δέντρα. Εμείς που μας έλεγαν ονειροπαρμένους και φρικιά. Εμείς που οι καθηγητές ανησυχούσαν για την προσαρμοστικότητά μας. Εμείς που τα καλοκαιρινά απογεύματα καθόμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι με τα χέρια διπλωμένα πίσω από το κεφάλι για να ακούσουμε τη μουσική που θέλαμε από το κασετόφωνο και να ονειρευτούμε. Εμείς που τώρα έχουμε μεγαλώσει αλλά αν μας κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις κάτω απο την πρώτη εικόνα εκείνο το παιδί να ονειρεύεται και να θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Αγκάλιασε μας, αγάπησέ μας. Είμαστε εσύ...
"I can see it. This one moment when you know you're not a sad story. You are alive, and you stand up and see the lights on the buildings and everything that makes you wonder. And you're listening to that song and that drive with the people you love most in this world. And in this moment I swear, we are infinite."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου